Jak urządzić pokój dziecka?

1. Sporo zależy jednak od wieku!

• strefa nauki – z biurkiem, szafką podręczną, półką na przybory etc.;
• strefa zabawy – miękki dywanik i oczywiście odpowiednie meble, do których da się upchnąć wszelkie rekwizyty;
• strefa snu – łóżko i ewentualnie stolik / szafka.

2. Pokój niemowlaka

Wskazane są jasne i pastelowe barwy: pogodne i jednocześnie spokojne. Ponieważ w pokoju dziecięcym musimy trzymać sporo rzeczy, które powinny być pod ręką DLA NAS, a jednocześnie poza zasięgiem dziecka, więc warto postawić na szafki wiszące i półki. Raczkujący bobas jest bowiem w stanie prześcignąć w myszkowaniu nawet szopa-pracza. Pamiętając, że pierwsze miesiące dziecko spędza praktycznie na czworakach, dobrze jest zapewnić mu bezpieczne warunki w całym pokoju. Najlepiej w postaci bardzo miękkiej wykładziny. Warto też dłużej pomyśleć nad dziecięcym łóżkiem. Takie najbardziej typowe, malutkie łóżeczko niemowlęce jest bowiem stereotypem dość niepraktycznym. Wciąż jeszcze będzie pachnieć nowością, a już trzeba będzie je wymieniać na większe – czy ma to sens, niech każdy oceni sam. Alternatywą są pełnowymiarowe łóżka drewniane z zabezpieczeniami, które można po jakimś czasie całkowicie lub częściowo zdemontować.

3. Pokój przedszkolaka

Taki pokój może być (a nawet powinien) być nieco szalony. Dużo radosnych kolorów, zarówno na ścianach, jak i meblach, to recepta na dobre samopoczucie. Bardzo ważny jest pusty środek takiego pokoju, jako centralna strefa zabawy. Najlepiej, jeśli będzie to miękki dywan. Meble oczywiście niskie – dziecko musi mieć wszędzie łatwy dostęp. Duża liczba przegródek na drobiazgi pozwoli wyrabiać u dziecka nawyki do utrzymywania porządku. Żadne meble jednak nie załatwią całego problemu, dlatego warto wyposażyć pokój w dodatkowe akcesoria, czyli np. organizery z siatki: wiszące, stojące oraz w formie kieszonek.

4. Pokój małego ucznia

Tu już wchodzimy pomału do świata bardziej poukładanego i zorganizowanego. Przynajmniej w teorii, bo w praktyce może być z tym różnie 🙂 Jeśli jednak chcemy wyrabiać u dziecka wartościowe nawyki, to musimy mu to umożliwić. Podstawą będzie oczywiście wydzielenie wspomnianych wyżej stref, czyli strefy nauki, strefy zabawy i strefy snu. Jeżeli akcesoria związane z poszczególnymi strefami nie będą się pomiędzy nimi przemieszczać w sposób niekontrolowany, to będzie już ogromny sukces! To jest jednak założenie z gatunku „podręcznikowych” i zwyczajnie nie da się każdego dziecka na siłę dopasować do tego modelu. Dziecko w wieku 7-10 lat wykazuje już dużo cech indywidualnych, w które po prostu należy się wsłuchać i których absolutnie nie można lekceważyć. Dlatego też kwestia „jak urządzić pokój dziecka” w wieku wczesnoszkolnym zaczyna już pomału rządzić się ogólnymi zasadami, w których obok względów praktycznych, będą równolegle pojawiać się osobiste upodobania w zakresie wystroju wnętrz. I to oczywiście z naszym małym lokatorem powinno być w sposób profesjonalny uzgodnione 🙂

5. Podsumowanie

Podsumowując, urządzanie pokoju dziecka zależy w dużej mierze od wieku oraz jego potrzeb i preferencji. Dla niemowlaka najważniejsze jest zapewnienie bezpiecznej przestrzeni, jasnych i pastelowych kolorów oraz praktycznych mebli, które pozostaną poza zasięgiem malucha.

Dla przedszkolaka ważne jest wprowadzenie kolorów i radości, przy zachowaniu centralnej strefy zabawy z miękkim dywanem. Meble powinny być niskie, a liczne przegródki pomogą w utrzymaniu porządku. Dodatkowe akcesoria, takie jak organizery, mogą być pomocne.

Natomiast dla małego ucznia istotne jest wydzielenie strefy nauki, zabawy i snu. Możemy wprowadzić bardziej poukładany i zorganizowany układ w pokoju, ale nie zapominajmy o indywidualnych potrzebach i preferencjach dziecka, które również powinny być brane pod uwagę. Ostatecznie, projektowanie pokoju dziecka w wieku wczesnoszkolnym powinno uwzględniać zarówno względy praktyczne, jak i osobiste upodobania małego lokatora.